بررسی بیوتیپ های باکتری عامل پژمردگی سیب زمینی در ایران

در تابستان سال 1370 از مزارع آلوده به پژمردگی باکتریائی سیب زمینی واقع در استان های اصفهان، آذربایحان شرقی، خراسان، مرکزی، چهار محال و بختیاری، مازندران و تهران غده های سیب زمینی جمع آوری و با استفاده از محیط کشت تترازولیوم کلرید آگار (tzc)، 66 ایزوله از آنها جدا گردید. یکصد آزمایش فیزیولوژیکی و بیوشیمیائی و نیز آزمایشات سرولوژیکی (نشت دو طرفه درآگار و ایمینوالکتروفورز) و الکتروفورزپروتئین روی این ایزوله ها انجام شد. کلیه ایزوله به شکل میله ای راست و دارای بیش از یک تاژک قطبی، گرم منفی، هوازی، کاتالاز واکسدازمثبت ، آرجی نین دهیدرولاز منفی بودند و روی محیط king b تولید رنگ فلورسانت ننمودند. اغلب ایزوله ها قادر به هیدرولیز نشاسته، ذوب ژلاتین نبوده، توئین 80، کازئین و آربوتین را هیدرولیز و نیترات را احیا نمودند تولید مواد احیا کننده از ساکارز، گازازگلوکز، sh2 از سیستئین و تیروزنیاز در اغلب ایزوله ها، ثبت و تولید اندول، استوئین متیل رد، لهانیدن سیب زمینی، دآمیناسیون فنیل آلانین، دکربوکسیلاسیون آرجی نین واورنیتئین، تولیدsh2 از پپتون، کتولاکتوز لسیتیناز در اغلب ایزوله ها منفی بود لذا به عنوان گونهء pseudomonas solanacearum تشخیص داده شدند. چون همه ایزوله ها از لاکتوز، مالتوز، سلوبیوز، استفاده کرده از نتوانستند از مانیتول، سوبیتول و دولسیتول تولید اسید نمایند و روی برگهای توتون واکنش فوق حساسیت ایجاد نکردند همچنین به علت شباهت زیاد نقوش الکتروفورزی پروتئین اغلب ایزوله ها با پروفیل پروتئنی ایزوله های استاندارد0242 و 1073 (بیوتیپ های 2) کلیه ایزوله ها بیوتیپ 2 و نژاد 3 باکتری p.solanacerarum تشخیص داده شدند.